และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็ยังวนเวียนอยู่ทุก ๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บ และชินไปเอง
คนเราไม่เห็นต้องมีเหตุผลว่าเรารักกัน เพราะอะไร
ดอกไม้ที่แย้มที่บานไม่มีใครถามว่าทำไม
แต่เมื่อคนเราต้องเลิกต้องรา ดอกไม้โรยราเป็นเพราะอะไร
มีคำถามมากมาย ที่ยังค้างใจ
และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็ยังวนเวียนอยู่ทุก ๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บ และชินไปเอง
ที่จริงก็รู้คนเราเกิดมาเพื่อการร่ำลา สักวันหนึ่ง
วันที่ดอกไม้จะต้องโรยรามันคงต้องมาถึง
แต่ฉันไม่เคยเข้าใจสักทีเมื่อภาพดี ๆ ยังคงตราตรึง
มันยากเกินไป ที่จะเสียมัน
และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็ยังวนเวียนอยู่ทุก ๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บ และชินไปเอง
แค่เพียง ช่วงหนึ่งที่ใจ ฉันนั้นได้มีเธอ
ต่อเติมเรื่องราวมากมายในชีวิตฉัน
ความรักคงอยู่เสมอ แม้ต้องพรากจากกัน
ลึก ๆ ภายในของหัวใจ (ลึกลงไปในใจ)
ถึงแม้จะนานเท่าไร (จะนานแค่ไหน)
เธอยังจะอยู่ตรงนั้น
ไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็ยังวนเวียนอยู่ทุก ๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บ และชินไปเอง
ฉันไม่มีวันจะหยุด รักเธอได้เลย